به گزارش آتیه آنلاین، یکی از مهمترین سیاست‌های سازمان تامین اجتماعی در دوره جدید، تمرکز سرمایه‌گذاری در مناطق محروم با هدف فقرزدایی در راستای دستیابی به اهداف کلی نظام تامین اجتماعی است. بر اساس سیاستی که میرهاشم موسوی مدیر عامل سازمان تامین اجتماعی آن را اعلام کرده است، از این پس سرمایه‌گذاری مجموعه‌های اقتصادی تابعه سازمان تامین اجتماعی نظیر شستا نیز با این رویکرد انجام خواهد شد.
تاکنون بخش کشاورزی بار اشتغال کشور را به دوش می‌کشید اما محدودیت‌های اقلیمی، ظرفیت‌های این بخش را به حداقل ممکن رسانده است، بنابراین راهی نداریم جز آنکه تمرکز سرمایه‌گذاری‌ها بر روی بخش صنعت باشد. از سوی دیگر، مجموعه‌ای نظیر شستا باید در فعالیت‌هایی وارد شود که علاوه بر حفظ ارزش دارایی‌های بازنشستگان، منجر به ایجاد ارزش افزوده بیشتر برای ارائه خدمات مناسب به این قشر شود.
معرفی نساجی به‌عنوان یکی از اولویت‌های توسعه صنعتی ایران
سرمایه‌گذاری در بخش صنعت، امکان‌پذیر نخواهد بود جز آنکه نقشه استراتژی صنعتی ایران استخراج شده باشد تا سرمایه‌گذاران بدانند که دقیقا چه اقدامی باید انجام دهند اما گویا هنوز این نقشه در کشور نهایی نشده است.
در دولت دوازدهم تلاش‌هایی برای نهایی شدن این نقشه انجام شد. در روزهایی که بحث‌های کارشناسی داغ بود، رضا رحمانی وزیر وقت صمت اختلاف نظرهای کارشناسی را عامل تعلل در رونمایی از نقشه استراتژی صنعتی ایران معرفی کرد.
به گفته وی، بعضی‌ها اولویت را در پتروشیمی و برخی در صنایع نساجی، پوشاک، ریل، واگن و … می‌دانند.
با وجود این اختلاف نظرها وزارت صمت از نقشه‌ای رونمایی کرد که در آن ۱۰ رشته به‌عنوان پیشران صنعت کشور و محورهای اصلی توسعه صنعتی ایران معرفی شده بود.
بر اساس آنچه در این سند آمده بود، صنعت نساجی یکی از صنایعی است که باید در توسعه صنعتی ایران مورد توجه قرار بگیرد و در این حوزه سرمایه‌گذاری شود.
البته به نظر می‌رسد، آنچه در دولت دوازدهم از آن رونمایی شده، از نگاه دولت سیزدهم مورد تایید نیست زیرا همچنان جلسات تدوین نقشه استراتژی صنعتی کشور برگزار می‌شود.
محمد مخبر معاون اول رئیس جمهور در ۲۰ فروردین ماه امسال گفت: لازم است نقشه راه و طرحی جامع برای توسعه تمامی ابعاد صنعت کشور تدوین شود.
وی بیان کرد: نقشه راه توسعه صنعت کشور باید به گونه‌ای تدوین شود که اکثریت صاحب نظران عرصه صنعت در خصوص آن اتفاق نظر داشته باشند تا شاهد مشارکت عمومی و همگرایی برای اجرای این نقشه راه باشیم.
مخبر با یادآوری اینکه برخی کشورها مسیر توسعه صنعتی را همزمان با ایران آغاز کردند اما امروز از ما جلوتر هستند، بیان کرد: به دلیل عدم توجه به ظرفیت‌های کشور و برنامه ریزی‌های ناقص و بعضا اشتباه، مسیر توسعه صنعتی کشور از سرعت کافی برخوردار نیست که لازم است با اصلاح مسیرهای گذشته، نقشه راهی دقیق و درست را در پیش بگیریم.
امکان توسعه صنعت نساجی در مناطق محروم
اگرچه برای تصمیم‌گیری دقیق‌تر برای ورود به فضای سرمایه‌گذاری توسط مجموعه‌هایی نظیر شستا باید همچنان منتظر رونمایی از نقشه راه توسعه صنعتی ایران باشیم تا افق پیش رو روشن‌تر شده و تصمیم‌گیری بهتری انجام شود اما نمی‌توان دست روی دست گذاشت و اهداف اصلی سازمان تامین اجتماعی را روی زمین گذاشت.
در چنین شرایطی آیا همچنان می‌توان بر روی صنعتی نظیر نساجی به‌عنوان یک رشته مناسب برای سرمایه‌گذاری در مناطق محروم با هدف فقرزادیی تمرکز کرد؟
احسان سلطانی، کارشناس اقتصادی در گفت‌وگو با آتیه آنلاین سرمایه‌گذاری در این صنعت با هدف یاد شده را امکان‌پذیر توصیف کرد.
او گفت: البته نمی‌توان در منطقه‌ای بدون وجود زیرساخت‌های سرمایه‌گذاری وارد شد و موفق هم بود. باید برای ورود به هر حوزه‌ای به تمام جوانب مسئله توجه شود.
ایجاد شغل با کمترین میزان سرمایه‌گذاری
سلطانی بیان کرد: به‌طور کلی در صنعتی مثل نساجی و پوشاک نیازمند کمترین میزان سرمایه‌گذاری به ازای ایجاد هر شغل هستیم. در صنایع دستی حتی نسبت به صنعت پوشاک هم سرمایه‌گذاری کمتری نیاز داریم.
وی با تاکید بر اینکه صنعت نساجی یک صنعت اشتغال‌زاست، یادآوری کرد: شما نمی‌توانید در یک منطقه بدون اینکه خوشه صنعتی وجود داشته باشد، سرمایه‌گذاری کرده و موفق شوید. در صورت سرمایه‌گذاری بدون وجود برخی پیش‌زمینه‌ها، به نتیجه‌ای که می‌خواهید دست پیدا نمی‌کنید.
به گفته این کارشناس اقتصادی در مبحث رقابت‌پذیری صنعتی برای اینکه یک صنعت راه‌اندازی شود به چهار عامل نیاز است. در آن منطقه باید مواد اولیه و نهاده تولید در دسترس باشد. شرط دوم این است که باید صنایع دیگری وجود داشته باشند تا یک جرم صنعتی تشکیل شود و آنجا رقابت ایجاد شود. مسئله دیگر سازمان‌ها و موسسات پشتیبان مثل موسسه آموزشی، نمایشگاه و ... است و در آخر باید آن صنعت به بازار دسترسی داشته باشد.
وی افزود: صنعت نساجی و پوشاک یک صنعت بازار محور است بنابراین باید به بازار نزدیک باشد اما در این صنعت نیازی به نزدیکی به مراکز تولید ماده اولیه نیست و صنعت نساجی به این مسئله حساس نیست. زیرا کشورهایی داریم که تولیدکننده پنبه نیستند اما صنعت نساجی آنها رو به پیشرفت است.
سلطانی در تشریح سخنان خود به یک سرمایه‌گذار تهرانی اشاره می‌کند که در صنعت نساجی یزد فعال شده است. این سرمایه‌گذار دسترسی راحت به تعمیرکار ماشین‌آلات و قطعه‌سازان را دلیل مهاجرت به یزد اعلام کرده است.
این کارشناس اقتصادی گفت: چون در یزد بافندگی زیاد است، تولیدکننده هر نوع سرویسی بخواهد در هر ساعتی از شبانه‌روز می‌تواند دریافت کند.
وی اضافه کرد: خوشه فرش ماشینی کاشان همه چیز دارد و به همین خاطر خیلی قوی است. بنابراین قطعا صنعت نساجی برای سرمایه‌گذاری خوب است اما موفقیت در آن شرط و شروطی دارد.
سلطانی گفت: در مناطق محروم می‌توان نساجی ایجاد کرد اما باید خوشه آن هم ایجاد شود. صنایع پشتیبان ایجاد شود و به این ترتیب تعداد قابل توجهی واحد ایجاد می‌شود.
وی با اشاره به تجربه ایجاد واحد بافت بلوچ در سیستان و بلوچستان، قبل از پیروزی انقلاب اسلامی بیان کرد: این مجموعه صنعتی بعدها دچار اشکال شد. اما در بدو تاسیس نقش مناسبی در توسعه منطقه داشت.
این کارشناس اقتصادی گفت: در مناطق محروم تجربه زیادی از ایجاد واحدهای نساجی غیر موفق داشتیم، بنابراین باید حتما شرایط به دقت بررسی شود. برای پاگرفتن این واحدها، نیاز به مشوق‌های دولتی وجود دارد.
وی افزود: ما چاره‌ای جز توسعه صنعت در مناطق محروم و کویری برای جلوگیری از گرسنگی و مهاجرت و توسعه حاشیه‌نشینی در شهرها نداریم.
سلطانی ادامه داد: برای ایجاد صنعت در مناطق محروم، صنعت پوشاک گزینه خوبی نیست زیرا این صنعت باید به بازار مصرف یعنی تهران نزدیک باشد. بعد از آنکه دولت سوبسید و کمک لازم را فراهم کرد، سرمایه‌گذاری در منسوجات مورد استفاده در منزل که با دست بافته می‌شود، می‌تواند مفید باشد.
وی افزود: این صنعت نیاز به سرمایه‌گذاری چندانی هم ندارد. در ترکیه برای توسعه مناطق شرقی و جنوب شرقی و مناطق خارج از مرکز؛ برنامه صنعتی تدوین شد و دولت مشوق‌ها و معافیت‌هایی را برای مناطق دور از مرکز در نظر گرفت. ما هم راهی غیر از این نداریم.
به گفته این کارشناس اقتصادی، اگر قرار باشد سرمایه‌گذاری کلان در حوزه نساجی در مناطق محروم انجام شود، بهتر است به سمت شاخه‌های بالایی صنعت نساجی برویم و مثلا نخ و پارچه خام تولید کنیم. تجربه نشان داده است که این تولیدات در سیستم دولتی و مناطق محروم پاسخگو است اما نیاز به سرمایه‌گذاری بالایی دارد.
نظر شما