به گزارش «آتیه آنلاین» سیمان LC۳ که مخفف «Limestone Calcined Clay Cement» است، به‌عنوان یکی از نوآورانه‌ترین ترکیبات سیمانی حال حاضر جهان شناخته می‌شود. ویژگی اصلی این محصول، کاهش قابل‌توجه مصرف کلینکر و در نتیجه کاهش شدید آلاینده‌های زیست‌محیطی به‌ویژه دی‌اکسید کربن است. بسیاری از کشورها از جمله هند و سوئیس به این نوع سیمان به‌عنوان پاسخ فناورانه به بحران تغییرات اقلیمی نگاه می‌کنند.

بررسی‌ها نشان می‌دهد استفاده از سیمان LC۳ می‌تواند تا ۴۰ درصد در میزان انتشار کربن صرفه‌جویی ایجاد کند؛ در حالی‌که کیفیت، دوام و خواص مکانیکی آن در سطح سیمان پرتلند معمولی باقی می‌ماند. کاهش مصرف انرژی، دسترسی راحت‌تر به منابع اولیه (آهک و رس) و قیمت تمام‌شده مناسب‌تر، از دیگر مزایای آن به شمار می‌روند.

در این میان، شرکت سیمان ساوه با اتکا به زیرساخت‌های تولیدی پیشرفته و رویکرد نوآورانه، موفق به صنعتی‌سازی این نوع سیمان شده است. پروژه مذکور طی ماه‌های گذشته تحت نظارت فنی کارشناسان معاونت علمی و فناوری ریاست‌جمهوری، تست‌های لازم را پشت سر گذاشت و در نهایت به تأیید نهایی رسید.

از منظر صنعتی نیز این پروژه گامی هوشمندانه در جهت افزایش بهره‌وری اقتصادی محسوب می‌شود. کاهش وابستگی به کلینکر، به معنای صرفه‌جویی قابل‌توجه در سوخت، هزینه‌های نگهداری و کاهش استهلاک تجهیزات خواهد بود. همچنین، این مدل تولیدی در زمان بحران‌های انرژی یا محدودیت‌های صادرات کلینکر، انعطاف‌پذیری بالاتری به کارخانه‌ها می‌دهد.

در شرایطی که بازارهای جهانی با شتاب فزاینده‌ای به سمت استفاده از مصالح ساختمانی پایدار و کم‌کربن حرکت می‌کنند، توسعه فناوری LC۳ در ایران می‌تواند به یک مزیت راهبردی و صادرات‌محور تبدیل شود. تغییرات اقلیمی، افزایش قیمت انرژی و فشارهای بین‌المللی برای کاهش ردپای کربن باعث شده‌اند بسیاری از پروژه‌های عمرانی بزرگ در دنیا استفاده از مصالح سازگار با محیط‌زیست را به‌عنوان یکی از الزامات قراردادی خود در نظر بگیرند. در چنین فضایی، کشورهایی که زودتر به سمت تولید مصالح سبز حرکت کنند، جایگاه بهتری در زنجیره تأمین جهانی خواهند داشت.

سیمان LC۳ به دلیل کاهش محسوس در تولید دی‌اکسید کربن، مصرف کمتر انرژی و استفاده از منابع بومی مانند رس و آهک، در رده مصالح ساختمانی کم‌کربن و اقلیم‌محور قرار می‌گیرد. به همین دلیل، کشورهایی مانند هند، سوئیس، کوبا و برزیل پیشگامان تولید صنعتی آن بوده‌اند و اکنون در حال بهره‌برداری تجاری گسترده از این فناوری هستند. هند به‌طور خاص با حمایت دولتی، این نوع سیمان را وارد طرح‌های عمرانی ملی کرده و بخشی از صادرات خود را نیز به LC۳ اختصاص داده است.

در این میان، ایران با برخورداری از ذخایر فراوان رس، آهک و انرژی ارزان‌تر نسبت به بسیاری از کشورهای منطقه، مزیت‌های رقابتی قابل‌توجهی برای تبدیل شدن به مرکز منطقه‌ای تولید و صادرات سیمان کم‌کربن دارد. زیرساخت‌های موجود در صنایع سیمان، تجربه طولانی در بازارهای صادراتی سیمان پرتلند و همچنین توانایی فنی شرکت‌هایی چون سیمان ساوه نشان می‌دهد که با برنامه‌ریزی مناسب، می‌توان سهم قابل توجهی از بازارهای هدف در خاورمیانه، آسیای میانه و شمال آفریقا را به دست آورد.

از سوی دیگر، مطالبه روزافزون بازارهای جهانی برای مصالح کم‌کربن، نه یک روند گذرا بلکه یک تحول پایدار در ساخت‌وساز جهانی است. بنابراین، حرکت به سمت تولید LC۳ نه‌تنها از نظر اقتصادی یک فرصت صادراتی ارزشمند است، بلکه از نظر راهبردی نیز راهی برای حفظ جایگاه ایران در بازار جهانی سیمان و هماهنگ شدن با الزامات زیست‌محیطی بین‌المللی به شمار می‌رود.

افزون بر این، توسعه فناوری LC۳ می‌تواند زمینه‌ساز شکل‌گیری اکوسیستم‌های نوآوری در حوزه صنعت سیمان شود. به‌عنوان مثال، طراحی کوره‌های کم‌مصرف، فناوری‌های پایش آنلاین کیفیت، تولید افزودنی‌های شیمیایی خاص، و بازیافت گرمای زائد، همگی حوزه‌هایی هستند که با تولید صنعتی LC۳ معنا و ارزش اقتصادی تازه‌ای پیدا می‌کنند. بنابراین، این فناوری نه‌تنها یک محصول جدید، بلکه دروازه‌ای برای ورود به نسل نوین صنایع سیمان و مصالح ساختمانی محسوب