به گزارش آتیه آنلاین به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی کمیته امداد، تا قبل از این که خدیجه، مغازه هنر دستی‎اش را راه بیندازد، همه فراموش کرده بودند که روزی روستای «لایین» شهرستان کلات نادری به جاجیم‎بافی معروف بود. بعد از این که خدیجه هنر را یاد گرفت و به دختران و بانوان روستا آموزش داد، ورق به شکل مثبتی تغییر کرد، در شرایطی که حالا هنر دست بانوان، ثبت ملی شده است. خدیجه اما در این راه تنها نبود، او برای رونق کارش، از وام اشتغالزایی کمیته امداد استفاده کرد.

او حالا با هنر جاجیم‎بافی به اقتصاد خانواده کمک می‎کند و حتی به دیگران هم آموزش می‎دهد و مهم‎تر این که جاجیم‏بافی به نام روستای لایین، ثبت ملی شده است.

سال‌های قبل، خیلی دور، آن زمان که تکنولوژی مانند امروز، در زندگی روزمره رواج نداشت، بانوان روستای لایین شهرستان کلات نادر شهر مشهد، مشهور بودند به هنری دستی‌، به هنر جاجیم‌بافی که اتفاقا جاجیم‎هایش هم مشهور بودند. یک زمانی اصلا همه نام روستا را به همین هنر می‎شناختند؛ گذشت و گذشت تا زمانی که دیگر جاجیم و جاجیم‎بافی، از یاد دختران و بانوان روستا رفت.

امروز اما شرایط تغییر کرده است. خدیجه مانند بسیاری از اهالی روستا، به زندگی روستایی خودش، در کنار خانواده‎اش زندگی را زندگی می‎کرد. یک روز معمولی، درست مانند روزهای دیگر، یک اتفاق جالب در روستا افتاد؛ خدیجه تعریف می‏کند که کلاسی در روستا برگزار شد و او به خاطر پر کردن اوقات فراغتش، در کلاس هنری شرکت کرد؛ جالب اما این است که کلاس هنری، کلاس جاجیم‏بافی بود، کلاسی که خدیجه و بسیاری از بانوان هم سن و سال او، تصویر مبهمی از آن را در ذهنشان داشتند، زمانی که مادرشان، جاجیم‏بافی می‏کرد. خدیجه و چند بانوی دیگر، به یاد دوران کودکی، خاطره بازی و در کلاس هم شرکت کردند. خدیجه تعریف می‏کند که بعد از این که در کلاس‎ها هنری شرکت کرد، تصمیم گرفت که هنرش را ادامه دهد.

درست است که بانوان روستا یاد گرفتند که تار و پود جاجیم را در کنار هم بگذارند و فرشی ببافند، با این حال اما با چالش بزرگی مواجه بودند. جاجیم‌بافی، دار قالی‎بافی مخصوص خودش را دارد؛ داری که البته در روستا وجود نداشت. خدیجه اما تعریف می‎کند که همسرش، دست به چکش است و می‎توانست دار مخصوص را درست کند و از آنجایی که خدیجه عاشق هنر تازه یاد گرفته بود، همسرش برایش دار جاجیم را درست می‏کند و او هم در خانه، در کنار کارهای خانه برای دل خودش، جاجیم می‎بافد. خیلی زود، جاجیم‎های بافته شده، به فروش می‏رسد و اتفاقا، این فروش، به مذاق خدیجه و خانواده‏اش خوش می‏آید. این بانوی هنرمند تعریف می‏کند که تصمیم می‏گیرد به صورت جدی‎تری به هنر جاجیم‎بافی نگاه کند.

خدیجه در کنار بافت جاجیم، آموزش را هم شروع می‏کند؛ دختران و بانوان روستا هم در کلاس‎هایش شرکت می‏کنند. از آن طرف هم، همسر خدیجه، دار جاجیم‎بافی را می‎ساخت. کار آموزش و بافت این قدر رونق گرفت که خدیجه تصمیم مهمی گرفت، تصمیم گرفت که مغازه‎ای راه‎اندازی کند و هنر دست بانوان روستا را در آنجا به فروش برساند. برای راه‎اندازی مغازه اما از کمیته امداد کمک گرفت. او می‎گوید که برای راه‌اندازی مغازه‎اش، وام کمیته امداد گرفت.

روزگار خدیجه حالا خوش است. او مغازه صنایع دستی‏اش را دارد؛ جایی که هم هنر دست بانوان هنرمند روستا در آن به فروش می‏رسد و هم جایی برای آموزش به دختران جوان دارد. خدیجه می‏گوید که هنرجویان زیادی دارد که برای او کار می‎کنند. قبل از این اما، مغازه این بانو، تبدیل به محلی شده است تا هنر فراموش شده جاجیم‎بافی دوباره احیا شود.