به گزارش آتیه‌آنلاین، طی هفته‌ها و ماه‌های اخیر، اروپا بار دیگر شاهد افزایش موج پناهجویانی بود که می‌خواهند وارد قاره سبز شوند. بخش اعظم این مهاجران در مرز بلاروس و لهستان گرفتار هستند، اما شماری نیز در فرانسه بوده و رؤیای سفر به سرزمین پرباران انگلیس را در سر می‌پرورانند.

قتلگاه مانش

قاچاقچیان انسان برای عبور از باریک‌ترین قسمت کانال مانش که ۳۳ کیلومتر طول دارد، مهاجران غیرقانونی را سوار بر قایق‌های کوچک بادی و لاستیکی به آب‌های سرد و مواج میان فرانسه و انگلیس می‌سپارند؛ جایی که محل عبور مستمر کشتی‌های باری غول‌پیکر است. به گزارش وزارت کشور انگلیس، تا نیمه نوامبر جاری، ۲۳ قریب به هزار پناهجو با موفقیت از این معبر پرخطر عبور کرده‌ و ۱۹ هزار نفر دیگر نیز از سوی پلیس فرانسه رهگیری و متوقف شده‌اند.

هزینه عبور از کانال مانش با توجه به رقم‌های اعلام شده از سوی قاچاقچیان و بنا بر ادعای برخی پناهجویان بین ۳ تا ۷ هزار یورو متفاوت است. این هزینه شامل اجاره کوتاه‌مدت چادر در تپه‌های بادگیر شمال فرانسه و تأمین غذای ساده پخته شده روی آتشی است که زیر باران یکریز ماه نوامبر در منطقه «کاله» فرانسه افروخته می‌شود. گاهی اوقات، اما نه همیشه، این هزینه شامل ارائه یک جلیقه نجات و تأمین سوخت لازم برای موتور قایق نیز می‌شود. این نرخ‌ها از طریق شبکه‌های اجتماعی به متقاضیان پیشنهاد می‌شود و گاهی هم بسته به پیچیده‌تر شدن شرایط سفر، در میانه آن، نرخ‌ها بالاتر می‌رود و پناهجویان نیز ناگزیر هستند تا پول بیشتری پرداخت کنند.

بدین ترتیب، هر قایق عبوری از کانال مانش درآمدی تا ۳۰۰ هزار یورو برای قاچاقچیان دارد؛ قاچاقچیانی که به تعبیر پلیس فرانسه «خرده‌پاهای» آنها در خط ساحلی دستگیر شده‌اند و هنوز سرکرده‌های آنها با تجدید شبکه‌های خود فعال هستند، شبکه‌هایی که تنها در سال جاری میلادی ۶۹ میلیون یورو به جیب زده‌اند و مبارزه با آنهایی که در این تجارت مرگبار، اما پرسود دخیل هستند نیاز به ایجاد شبکه‌ای عظیم با همکاری کشورهای منطقه دارد.

نبود مسیرهای امن برای سفر مهاجران به انگلستان و شرایط سخت زندگی در شهرهای ساحلی فرانسه باعث شده تا بسیاری از آنها با قایق‌ خود را به انگلستان برسانند. «انا ریشل» عضو سازمان اتوپیدیا ۵۶ در شهر گراندسنت گفت: «سیاست‌های مقامات باعث شده تا مردم با وجود تهدیدها تلاش ‌کنند از راه کانال مانش به انگلستان برسند. هیچکس در اینجا از مهاجران استقبال نمی‌کند.» این در حالی است که فجایع در این مسیر همچنان ادامه دارد. بیش از ۳۰ مهاجر که از سواحل شمالی فرانسه و با عبور از آب‌های کانال مانش در پی رسیدن به خاک انگلیس بودند ۲۴ نوامبر در پی غرق شدن قایق‌شان جان باختند. «امانوئل ماکرون»، رئیس‌جمهوری فرانسه به دنبال این حادثه وعده داد دولت قاچاقچیان انسان را که باعث این حادثه شده‌اند، پیدا خواهد کرد. مقامات فرانسه اعلام کردند که چهار نفر در ارتباط با حادثه روز چهارشنبه بازداشت شده‌اند.

گزارش‌ها حاکی از آن است که قایق مهاجرانی که جان باختند عصر همان روز در حالی که ۵۰ مهاجر را با خود حمل می‌کرد پس از جدا شدن از سواحل دانکرک در شمال فرانسه در مانش واژگون شد و به زیر آب فرو رفت. آمار اولیه‌ای که مقامات کشوری فرانسه از این حادثه ارائه داده بودند، حکایت از مرگ بیش از پنج مهاجر و بیهوش شدن پنج تن دیگر داشت.

چرا لندن؟

 پرسشی که در این میان ذهن را به خود مشغول کرده این است که چرا با وجود تمامی این خطرها و رویدادهای ناگوار، مهاجران همچنان اصرار دارند که فرانسه را به مقصد انگلیس ترک کنند؟ مطالعات اندکی در این زمینه انجام شده، اما بر اساس این داده‌ها،‌ پیوندهای خانوادگی به‌ عنوان دلیل اصلی مهاجرت از فرانسه به انگلیس برای پناهجویان عنوان شده است. محققان بهداشت بین‌المللی در یک نظرسنجی از ۴۰۲ نفر در اردوگاه کاله، دریافتند که تنها ۱۲ درصد از حاضران این اردوگاه تمایل به ماندن در فرانسه دارند و ۸۲ درصد می‌خواهند خود را به انگلیس برسانند.

این در حالی است که بیش از نیمی از کسانی که در پی سفر به انگلیس هستند، یعنی حدود ۵۲ درصد، گفته‌اند که یکی از اعضای خانواده‌شان در این کشور زندگی می‌کنند. «انور سولومون»، مدیر اجرایی شورای پناهندگان انگلیس می‌گوید: «این افراد در انگلیس روابطی دارند، اندکی آشنایی با زبان انگلیسی داشته و دوستان و آشنایانی در این کشور دارند؛ بنابراین آنها می‌خواهند به این کشور آمده و زندگی خود را از نو شروع کنند».

برخی تحلیل‌ها حاکی از آن است که بازار کار انگلیس برای پناهجویان جالب ‌توجه است و این ادعایی است که وزیر کشور فرانسه نیز بر آن صحه می‌گذارد. با این حال، نظرسنجی‌ها حاکی از آن است که چنین ادعایی چندان قابل ‌اتکا نیست. «مارلی موریس»، کارشناس مهاجرت در «اندیشکده آی.‌پی.‌پی.‌آر» گفت که انگلیس اتفاقاً سیاست‌هایی را ارائه کرده که دستیابی به کار غیرقانونی در آن بسیار سخت‌تر شده است.

وی گفت: «این استدلال‌ها ۲۰ سال قبل شاید معنا داشت؛ زمانی که قوانین کار در انگلیس آزادانه‌تر بود. اما حالا اوضاع سخت‌تر شده است.» وی افزود: «کارفرمایان غالباً برای استخدام نیروهای کار سیاه، مجبور به پرداخت جریمه‌های سنگینی می‌شوند».