علاوه بر بیماری‌های مزمن، تجربه شرایط فعلی مقابله با کرونا نشان می‌دهد که کشورها در مبارزه و مقابله با بیماری‌های واگیر چندان موفق عمل نکرده‌اند و این هشدار پیش از این توسط سازمان جهانی بهداشت در حدود سال ۲۰۱۱ و در دوره‌ای که ویروس H۱N۱ گسترش یافته بود، اعلام شده و حتی تاکید شده بود که بعید نیست در آینده‌ای نزدیک ویروسی همه‌گیر تمام عالم را تحت تاثیر خود قرار دهد.

آن هنگام، برخی از کشورها به ویژه کشورهای جنوب شرق آسیا مانند سنگاپور، ژاپن و چین، این تهدیدها را جدی گرفته و پویش‌های سلامت مانند نصب بنرهای تبلیغاتی سلامت، راه انداختند. اکنون مشاهده می‌کنیم که میزان تلفات این کشورها بسیار کمتر از کشورهایی مانند آمریکا است که در آن زمان به این تهدیدها توجه نکردند و وقوع چنین پدیده‌ای را بعید دانستند.

این تعبیرات در حوزه سلامت، چه در سطح ملی و نیز فراملی، ضرورت انجام اقدامات مهمی را ایجاب کرده و به ویژه افزایش طول عمر، مراقبت تامین‌اجتماعی از سالمندان را که درآمدشان نیز رو به کاهش است، به مسئله‌ مهمی تبدیل کرده است. برای این منظور باید راهکارهای خلاقانه و نوین ارائه شود تا ضمن افزایش کیفیت خدمات سلامت، کاهش هزینه‌ها نیز ایجاد شود. البته منظور از کاهش هزینه‌ها آن دسته از مواردی است که قابلیت پیش‌بینی دارد و هزینه‌هایی که بابت پرداخت خدمات باید پرداخت شود، موردنظر نیست.

یک نظام سلامت الکترونیک می‌تواند از طریق عوامل متعددی نقش مهمی در اثربخش بودن هزینه‌ها داشته باشد؛ چنانچه هزینه‌های صرف شده در نظام سلامت الکترونیک ردیابی و شناسایی شود، امکان کنترل هزینه‌ها میسر می‌شود. برای مثال، می‌توان از بیماری‌هایی که قابلیت پیش‌بینی دارد، پیشگیری به عمل آورد و اگر نظام سلامت الکترونیک و تامین‌اجتماعی به این سمت پیش رود و مشکلات را شناسایی کرده و پویش‌های سلامت متناسب با جمعیت هدف راه‌اندازی کند، از پرداخت هزینه‌های نابه‌جای درمان که بر دوش آن‌ها سنگینی می‌کند، رها شده و می‌توانند سایر خدمات را ارتقا دهند.