به گزارش آتیه‌آنلاین، رایحه جنیدی با بیان اینکه در بخش مراقبت‌های ویژه بیماران در شرایط حاد سلامت نگهداری می‌شوند، افزود: «در این بخش ارائه خدمات در نهایت سرعت و دقت‌ عمل بسیار ضروری است، زیرا حیات بیمار در خطر است. برای مثال در شرایط سکته قلبی، احتمال مرگ بیماران در ۲۴ ساعت اول حدود ۸۰ تا ۱۰۰ درصد است و پرستاران با انجام مراقبت‌های حرفه‌ای، تلاش می‌کنند تا در این دوره درمانی، خطر را به صفر برسانند.»

او برخورداری از توانمندی حرفه‌ای را لازمه فعالیت در بخش‌های ویژه برشمرد و گفت: «برخی از مراقبت‌های پرستاری مانند دارودرمانی و تزریقات را حتی می‌توان در منزل انجام داد، اما هر یک از پرستاران بخش‌های ویژه باید از دانش و مهارت مناسبی برخوردار باشند تا بتوانند اقداماتی مانند لوله‌گذاری داخل تراشه و رگ‌گیری از بیماران دارای فشارخون پایین را انجام دهند. در سایر بخش‌ها چنانچه پرستاری مهارت انجام این کارها را نداشته باشد، معمولاً از پرستار ارشد کمک می‌گیرد، اما در بخش‌های ویژه به دلیل اهمیت زمان در رسیدگی فوری به بیماران، فرصت کمک گرفتن وجود ندارد و هر یک از پرستاران باید تبحر لازم را داشته باشند. علاوه بر آن تسلط به‌ خود در مواقع بحرانی و مدیریت هیجان از دیگر خصوصیات مهمی است که پرستاران بخش‌های ویژه باید از آن برخوردار باشند تا بتوانند بهترین تصمیم را اتخاذ کنند. داشتن روحیه صبر و استقامت و وجدان کاری نیز بسیار مهم است. در برخی مواقع بیماران در وضعیت کما به‌ سر می‌برند و از اطراف خود خبر ندارند، اما پرستاران در نهایت مسئولیت و وجدان کاری از آن‌ها مراقبت می‌کنند و علاوه بر پایش سلامتی بیمار از ایجاد زخم‌ بستر و عفونت‌های بیمارستانی جلوگیری می‌کنند. از این‌رو انتخاب پرستاران این بخش، بر اساس معیارهایی انجام می‌شود و توانمندی‌های حرفه‌ای، وجوه شخصیتی، اخلاقی و میزان علاقه آن‌ها سنجیده شده و پرستار واجد شرایط و خبره انتخاب می‌شود.»

سرپرستار بخش (CCU) بیمارستان ۱۷ شهریور مشهد با اشاره به تجهیزات و امکانات مورد نیاز در بخش‌های ویژه، اعلام کرد: «تمامی این‌ بخش‌ها مجهز به دستگاه‌های حیاتی مانند الکتروشوک، دستگاه‌های تنفسی و مانیتورینگ‌های قلبی-تنفسی هستند تا علائم حیاتی بیماران رصد شود. در بخش‌های معمولی ممکن است مانیتور در صورت نیاز بالای سر بیمار قرار گیرد، اما در بخش‌های ویژه به‌ازای هر تخت این دستگاه‌ها وجود دارد و ایستگاه پرستاری نیز مجهز به دستگاه‌های پایش بیمار است. بخش (CCU) بیمارستان ۱۷ شهریور دارای شش تخت بستری است و ضریب اشغال تخت نیز ۷۰ درصد است.»

جنیدی تعداد نیروی انسانی فعال در بخش (CCU) را ۱۲ نفر برشمرد و افزود: «در هر شیفت دو پرستار، یک‌ بهدار و یک نیروی خدماتی مشغول به فعالیت است. هرچند این تعداد نیروی انسانی با توجه به اهمیت خدمات بخش‌های ویژه کافی نیست، پرستاران و سایر کادر درمان نهایت تلاش خود را به‌ کار می‌بندند تا خللی در ارائه خدمات ایجاد نشود. اگر دو نیروی پرستاری و سه نیروی بهدار به تعداد همکاران افزوده می‌شد، بار زحمات آن‌ها کاهش می‌یافت. به‌ویژه اینکه مسئولیت خدمات پرستاری بسیار دشوار بوده و انجام شب‌کاری‌ها و تماس با بیماران دچار مشکلات جسمانی و روانی، طاقت‌فرساست. این سختی کار برای پرستاران زن که مسئولیت خانه و خانواده را هم برعهده دارند مضاعف می‌شود و حتی بازنشستگی پس از ۲۵ سال سابقه برای آن‌ها دشوار است و خواهان بازنشستگی زودتر از موعد هستند.»

او که دارای ۱۶ سال سابقه فعالیت است که حدود ۱۳ سال از عمر حرفه‌ای خویش را در بخش‌های ویژه سپری کرده، در بیان یکی از رخدادهای به‌ یاد ماندنی عرصه حرفه‌ای خود، گفت: «یکی دو ماه پیش بیمار ۵۸ساله‌ای در بخش به دلیل مشکلات قلبی بستری شد و با توجه به اینکه آنزیم‌های قلبی او تغییرات محسوسی نداشت، تحت مراقبت معمول در بخش قرار گرفت. یکی دو روز بعد او را با حال وخیم به بخش ویژه منتقل کردند. علائم حیاتی و سطح هوشیاری او پایین بود و تحت مراقبت سریع قرار گرفت و بیمار از حالت شوک خارج شد و پس از ۲۴ ساعت حال او رو به بهبودی رفت. فردای آن روز حال بیمار مجدداً رو به وخامت رفت و دوباره علائم حاد حیاتی نمودار شد. وقتی بالای سر بیمار قرار گرفتم، متوجه شدم که ناحیه شکم او بسیار سفت شده و در نتیجه انجام معاینات پزشکان مختلف را تقاضا کردیم؛ در عرض ۲۰ دقیقه شش متخصص از جمله داخلی و جراح گوارش بر بالین او حاضر شدند و نتیجه سونوگرافی نشان داد که در ناحیه شکم او خون جمع شده و باید سریع تحت عمل جراحی قرار بگیرد. هنگام عمل متوجه یک دفورمیتی مادرزادی در عروق کلیه شدند که در اثر عواملی پاره شده و منجر به خونریزی شده بود و علت نارسایی قلبی او نیز همین کاهش جریان خون در بدن بود. طی جراحی، کلیه مذکور از بدن خارج شد و پس از عمل مراقبت‌های دارویی لازم به عمل آمده و بیمار پس از دو هفته با حال خوب و با پای خود از بخش خارج شد. اگر این بیمار به‌موقع به بخش (CCU) نمی‌رسید و بیماری او تشخیص داده نمی‌شد، احتمال فوت او ظرف دو سه ساعت وجود داشت و خوشحالم که با تلاش کادر درمان توانست به زندگی بازگردد.»