به گزارش آتیه‌آنلاین، سیستم بازنشستگی هر کشور بر اساس شرایط اقتصادی و تاریخی خاص آن کشور شکل گرفته است. این امر مقایسه دقیق بین کشورها را دشوار می‌سازد، اما عناصر خاصی تقریباً در همه جای جهان وجود دارد که می‌تواند منجر به حمایت کافی و پایدار از شهروندان مسن شود. شاخص جهانی بازنشستگی ملبورن مرسر (MMGPI) این عناصر را در سه زیرشاخص سازماندهی کرده: اول درآمد مکفی (Adequacy) به معنای سطح پایه درآمد افراد و همچنین طراحی یک سیستم خصوصی بازنشستگی در یک منطقه؛ دوم پایداری سیستم (Sustainability) به معنای سن بازنشستگی دولتی، سطح تأمین مالی پیشرفته و سطح بدهی دولت و سوم یکپارچگی (Integrity) به معنای مقررات و حاکمیتی که برای محافظت از اعضای مشمول طرح‌های بازنشستگی وضع شده است.
در حالی که هر سه زیرشاخص برای رتبه‌بندی سیستم بازنشستگی یک کشور مهم هستند، اما پایداری سیستم بازنشستگی در تعیین جایگاه کشورها بسیار حائز اهمیت است. این از آن رو است که جمعیت جهانی به طور فزاینده‌ای پیرتر می‌شود. به این معنا که به زودی هجوم مردم به صندوق‌های بازنشستگی افزایش خواهد یافت، در نتیجه کشورها باید از پایداری سیستم بازنشستگی خود در درازمدت اطمینان حاصل کنند. عوامل متعددی بر پایداری سیستم بازنشستگی تأثیرگذارند؛ از جمله سیستم بازنشستگی خصوصی یک منطقه، سن بازنشستگی دولتی و تعادل بین کارگران و بازنشستگان. بر اساس شاخص‌های فوق، دانمارک کشوری است که پایدارترین سیستم بازنشستگی را دارد. این کشور نه‌تنها دارای یک برنامه بازنشستگی پایه قوی بلکه دارای یک طرح شغلی اجباری است؛ به این معنا که کارفرمایان طبق قانون موظف به ارائه برنامه‌های بازنشستگی برای کارکنان خود هستند.
بهترین کشورها از نظر برنامه بازنشستگی
بر اساس این شاخص‌ها از میان کشورهای بررسی شده ایرلند از نظر شاخص «درآمد مکفی» مقام اول را به خود اختصاص داده، اما امتیاز نسبتاً پایینی در شاخص «پایداری» کسب کرده است. این موضوع را می‌توان تا حدی با سطح پایین پوشش شغلی ایرلند توضیح داد. ساختار سنی کشور ایرلند نشان می‌دهد جمعیت سالمند این کشور با سرعت در حال افزایش است که نسبت کارگران یا فعالان اقتصادی به بازنشستگان را تغییر می‌دهد. طبق برآوردها تا سال ۲۰۵۰، نسبت کارگران به بازنشستگان ایرلند از پنج به یک به نسبت دو به یک تغییر خواهد کرد. اسپانیا نیز مانند ایرلند از نظر «درآمد مکفی» رتبه بالایی دارد اما رتبه این کشور در شاخص «پایداری» بسیار پایین است. یکی از دلایل این امر آن است که در حالی که طرح‌های بازنشستگی شغلی مناسبی در این کشور وجود دارد، بیشتر این طرح‌ها اختیاری هستند، به همین دلیل مشارکت شهروندان اسپانیایی در آن کم است. اسپانیا همچنین نرخ باروری پایینی دارد. به این معنا که انتظار می‌رود نسبت کارگر به بازنشسته کاهش یابد و این امر مشکلاتی را در شاخص بعدی یعنی یکپارچکی ایجاد خواهد کرد. علاوه بر این دو کشور، کشورهای هلند و دانمارک در همه شاخص‌ها وضعیت قدرتمندی را نشان می‌دهند. همچنین کشورهای فنلاند و نروژ نیز در شاخص‌های مطرح شده عملکرد بسیار خوبی دارند.
بدترین کشورها از نظر برنامه بازنشستگی
تایلند در مجموع بدترین رتبه را دارد و در سه شاخص «درآمد مکفی»، «پایداری» و «یکپارچگی» رتبه‌های آخر را به خود اختصاص داده است. پیری جمعیتی؛ به‌ویژه در تایلند در مقایسه با سایر اقتصادهای بزرگ در حال ظهور آسیا سریع بود. انتظار می‌رود درصد جمعیت تایلندی ۶۵ ساله یا بیشتر از حدود ۱۰ درصد در حال حاضر تا سال ۲۰۳۰ به بیش از ۲۰ درصد افزایش یابد. با توجه به اینکه سیستم بازنشستگی تایلند در انتهای لیست قرار دارد، این اعداد معنای آن است که بیش از یک‌پنجم مردم تایلند تا سال ۲۰۳۰ بیش از ۶۰ سال خواهند داشت و اکثر آنها فقیر خواهند بود؛ مگر اینکه به عنوان کارمند دولتی یا در یک شرکت بسیار بزرگ با مزایای اجتماعی داوطلبانه کار کرده باشند.
آرژانتین و ترکیه نیز از کشورهای پایین جدول هستند. همچنین به نظر می‌رسد ایتالیا و اسپانیا نیز برای حمایت از جمعیت خود حقوق بازنشستگی ناپایداری دارند. در این دو کشور نیز مسأله اصلی، افزایش جمعیت بازنشسته است. در واقع از آنجایی که جمعیت ایتالیا و اسپانیا در حال پیر شدن است، حقوق بازنشستگی جمعیت رو به رشد بازنشستگان باید توسط جمعیت رو به کاهشی از کارگران فعال و شاغل تأمین شود.
گامی به سوی یک سیستم بهتر
همه کشورها امکان پیشرفت دارند؛ حتی کشورهایی که بالاترین رتبه را کسب کرده‌اند. برخی از توصیه‌های کلی در مورد چگونگی ایجاد یک سیستم بازنشستگی بهتر عبارتند از: اول؛ افزایش سن بازنشستگی که به حفظ متعادل نسبت کارگر به بازنشسته کمک می‌کند. دوم؛ اجرای طرح‌های شغلی اجباری که کارفرمایان را موظف به ارائه طرح‌های بازنشستگی برای کارکنان خود می‌کند و سوم؛ محدود کردن دسترسی به مزایا که از این طریق وجوه را تا زمان بازنشستگی حفظ می‌کند. در آخر نیز ایجاد دارایی‌های مستمر قوی برای تأمین مالی بدهی‌های آتی که در حالت ایده‌آل، این دارایی‌ها بیش از ۱۰۰ درصد تولید ناخالص داخلی یک کشور است. آنچه که مسلم است این است که سیستم‌های بازنشستگی در سراسر جهان تحت فشار فزاینده‌ای قرار دارند و اکنون زمان آن فرا رسیده که کشورها نگاهی دقیق به سیستم‌های بازنشستگی خود بیندازند تا مطمئن شوند آماده حمایت از جمعیت سالخورده خود هستند؛ به‌ویژه جمعیتی که روزبه‌روز و با افزایش امید به زندگی در سراسر جهان در حال گسترش هستند. این امر زمانی که با کاهش تدریجی جمعیت فعال در جهان همراه می‌شود، تأمین نیازهای آتی جمعیت سالخورده را با دشواری‌های زیادی مواجه
می‌سازد. به نظر می‌رسد مدتی است زنگ خطر برای دولت‌ها، سیستم‌های بیمه‌ای و صندوق‌های بازنشستگی به صدا درآمده و برای پوشش نیازهای آتی بازنشستگان، کشورها نیازمند راه‌حل‌های جدید و خلاقانه بیشتری هستند.
نظر شما