همین برخوردهای گهگاه با جامعه پرستاران قطعاً این موضوع را برای‌مان روشن ساخته که برای پرستار بودن، نیاز به داشتن روحیه‌ای قوی و مهربانی وافری است که بتواند شرایط دشوار و چالش‌های گوناگون این شغل را سهل کند. همه ما خوب می‌دانیم داشتن سلامتی برای حفظ بقا و زندگی عاری از دردهای جسمانی مسلتزم مراقبت‌ کردن از جسم‌مان است. حرفه «پرستاری» نیز از دل همین امر حیاتی زندگی برآمده است.

پرستاران هم در تقویم ایرانی و هم در تقویم جهانی روزی به نام خود دارند؛ روزی برای قدردانی از قدم‌هایی که این قشر در راستای کمک به بیماران برمی‌دارند. در تقویم ایرانی، روز پرستار، پنجم جمادی‌الاولی و مصادف با سالروز ولادت حضرت زینب (س) است؛ خواهر امام حسین (ع) که پس از واقعه تاریخی عاشورا، پرستاری از بازماندگان واقعه را برعهده گرفت و دلسوزانه از آنها نگهداری کرد. در تقویم جهانی روز پرستار، ۱۲ می و سالروز تولد «فلورانس نایتینگل»، بنیانگذار مکتبی با عنوان «پرستاری نوین» است. او در طول جنگ کریمه، ترتیبی داد تا از سربازان و مجروحان جنگی به طرزی سازمان‌یافته مراقبت و پرستاری شود. روز پرستار در تقویم جهانی از سال ۱۹۷۴ گرامی داشته می‌شود.