به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از equaltimes؛ حمل و نقل الکتریکی در پنج سال گذشته به تدریج در بیشتر قاره آمریکا مورد توجه قرار گرفته است. بسیاری از دولت‌ها استراتژی‌هایی را برای ارتقای الکتریکی‌ کردن ناوگان حمل‌ونقل خود ایجاد کرده‌اند تا به تعهدات خود در زمینه کربن‌زدایی عمل کنند؛ استراتژی‌هایی همچون کاهش تعداد وسایل نقلیه‌ای که از سوخت‌های فسیلی به عنوان منبع انرژی استفاده می‌کنند.

با توجه به اینکه منبع اصلی انتشار گازهای گلخانه‌ای در منطقه، بخش حمل و نقل است و مسئولیت ۳۹ درصد از کل انتشار را بر عهده دارد، دستیابی به یک تغییر مناسب با چالش‌هایی همراه است. در سال ۲۰۱۹، برنامه محیط‌زیست سازمان ملل متحد (UNEP) اعلام کرد که آمریکای لاتین می‌تواند سالانه در عین صرفه‌جویی ۶۲۱ میلیارد دلاری از تولید ۱.۱ میلیارد تن دی اکسید کربن نیز جلوگیری کند؛ به شرطی که تمام شبکه‌های حمل و نقل، اعم از دریایی و زمینی، تا سال ۲۰۵۰ به طور کامل برقی شود. طبق گزارشی که توسط همین نهاد منتشر شد، دو سال بعد و با وجود همه‌گیری، ۲۷ کشور از ۳۳ کشور در آمریکای لاتین و حوزه کارائیب این توصیه را به عنوان یک جزء کلیدی از استراتژی‌های دستیابی به اهداف کاهش انتشار دی‌اکسید کربن خود در اولویت قرار داده بودند.

داده‌های رادار E-Bus، (پلتفرمی که توسط سازمان‌های بین‌المللی حمل‌ونقل پاک (ICCT) ایجاد شده است و وضعیت اتوبوس‌های برقی در سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی در آمریکای لاتین را دنبال می‌کند)، بخشی از این تعهد را منعکس کرده است: در شش سال گذشته، تعداد اتوبوس‌های برقی در منطقه تقریباً هفت برابر شده و از ۷۲۵ اتوبوس در سال ۲۰۱۷ به ۴۹۹۸ اتوبوس در سال ۲۰۲۳ رسیده است. البته این در حالی است که رشد ناوگان اتوبوس‌های برقی همگام با رشد شهرها در منطقه نیست، چرا که «شهرنشینی سریع» در این منطقه در حال رخ دادن است.

«مایرا مدریز»، یک برنامه‌ریز شهری و متخصص در تحرک پایدار، معتقد است در منطقه آمریکای لاتین و کاراییب «سیستم‌های حمل و نقل الکتریکی باید یکپارچه شوند، و همچنین باید اسکوتر و دوچرخه برقی نیز به برنامه اضافه کرد. مردم باید یاد بگیرند که پس از پیاده شدن از اتوبوس، یک اسکوتر وجود دارد که می‌توانند از آن برای تکمیل سفر استفاده کنند، یا از دوچرخه برای رسیدن به مقاصد کوتاه‌تر استفاده کنند». اما برای دستیابی به چنین هدفی، یکی از وظایف پیش‌رو، طراحی مجدد جاده‌ها برای تکمیل سفرهای اینچنینی است. «تعداد ایستگاه‌های شارژ باید افزایش یابد وگرنه علاقه کمتری به استفاده از خودروهای برقی وجود خواهد داشت».

استدلال‌های خانم «مدریز» توسط گزارش سازمان ملل در مورد گفتگوی عمومی-خصوصی در مورد حمل و نقل الکتریکی پشتیبانی می‌شود. این سند تاکید می‌کند که در مورد حمل‌ونقل عمومی، ناوگان بنزینی باید جایگزین شود و روش‌های مختلف حمل‌ونقل الکتریکی، مانند مترو یا ترالی‌بوس‌ها، هم در سطح ملی و هم در سطح منطقه‌ای باید گسترش یابند. چنین تغییری امکان دسترسی بیشتر به وسایل حمل و نقل را فراهم می‌کند، که به نوبه خود نیازمند بودجه یا یارانه‌های دولتی است تا اطمینان حاصل شود که این خدمات به دلیل هزینه آنها لوکس تلقی نمی‌شوند.

در کشورهایی مانند آرژانتین، برای رسیدگی به نابرابری‌ها در بخش حمل و نقل، بانک جهانی وام‌هایی را برای برق‌رسانی خدمات حمل‌ونقل و دسترسی مناطق کم‌درآمد بوئنوس آیرس به خدمات حمل و نقل برقی ارائه داده است.

در همین حال، کلمبیا نیز در تلاش است تا مسیرهایی را ایجاد کند که به نفع مردم با منابع محدود باشد. به عنوان مثال، در «بوگوتا»، شرکت حمل و نقل عمومی La Rolita، با ناوگانی از اتوبوس‌های ۱۰۰ درصد برقی، به ۲۱ محله در «سیوداد بولیوار»، که یک منطقه روستایی کم‌درآمد و بزرگترین منطقه در «بوگوتا» محسوب می‌شود، خدمات‌رسانی می‌کند.

همچنین، براساس گزارشی در مورد حمل و نقل الکتریکی در بخش عمومی آمریکای لاتین، «سانتیاگو د شیلی» (شیلی) و «مونته ویدئو» (اروگوئه) در حال ارزیابی تنظیمات تکنولوژیکی و زیرساختی برای اطمینان از تکمیل مسیرهای موجود هستند، به‌طوری که هیچ منطقه‌ای بدون خدمات باقی نماند.

در حالی که گزارش سازمان ملل بیان می‌کند که «تقریباً همه کشورهای آمریکای لاتین و کارائیب قوانینی دارند که معرفی و استفاده از وسایل نقلیه الکتریکی در سطح ملی را تشویق می‌کند»، این برای دستیابی به یک گذار عادلانه کافی نیست (زیرا نگرانی‌های زیست‌محیطی در نظر گرفته می‌شود اما نگرانی‌هایی برای کارگرانی که احتمالا شغل خود را از دست می‌دهند مد نظر نیستند). بنابراین ضروری است که اتحادیه‌های کارگری صدای کارگران در فرآیند تصمیم‌گیری محوری باشند، به‌ویژه به این دلیل که اگرچه انتقال به حمل و نقل سبز باعث ایجاد اشتغال می‌شود، اما منجر به نابودی آن در سایر بخش‌ها نیز می‌گردد.

طبق گزارش سازمان بین‌المللی کار (ILO) و بانک توسعه بین‌آمریکایی (IDB) درباره آینده مشاغل در این منطقه؛ «در حالی که الکتریکی‌سازی پتانسیل ایجاد میلیون‌ها شغل در سراسر جهان را دارد، تولید وسایل نقلیه و افزایش سرمایه‌گذاری در حمل و نقل عمومی، این واقعیت را پنهان نمی‌کند که در این انتقال برندگان و بازندگانی وجود خواهند داشت».

سازمان بین‌المللی کار بر اهمیت سازمان‌های کارفرمایی و کارگری، به‌ویژه کارگران غیررسمی و کسانی که مشاغل سطح پایین‌تری دارند، برای برنامه‌ریزی پروژه‌های حمل‌ونقل تاکید کرده است. این تاکید با هدف دستیابی به یک گذار واقعاً عادلانه است که شامل «مکانیسم‌هایی برای بازآموزی و ارتقاء مهارت» کارگران است. همچنین سازمان بین‌المللی کار اشاره می‌کند که «اکثر تشکل‌های کارگری در اقتصاد حمل‌ونقل غیررسمی در قالب گروه‌های خودیاری تعاونی و غیررسمی هستند که به‌عنوان اتحادیه‌های کارگری به رسمیت شناخته یا ثبت نشده‌اند و به ندرت در این گروه قرار می‌گیرند». نمونه‌ای از مشکلات کارگران در کلمبیا قابل مشاهده است، در این کشور استفاده از اتوبوس‌های برقی، بین ۱۹۰۰ تا ۲۸۰۰ شغل کرده که جایگزین مشاغل غیررسمی و ناامن شده‌اند، اما همه کارگرانی که سابقا در این مشاغل غیررسمی مشغول به کار بودند جذب سیستم جدید کار نشده و بسیاری از رانندگان مینی‌بوس بیکار شدند.

در چنین وضعیت‌هایی اتحادیه‌های کارگری برای ارتقای تفاهم بین بازیگران کلیدی: دولت‌ها، کارفرمایان و اپراتورهای حمل و نقل تلاش همه هستند، اما پیشرفت واقعی از نظر شرایط کار و حمایت اجتماعی با توجه به شرایط سیاسی و فرهنگ حمل و نقل پاک در هر کشور متفاوت است.

نمونه‌های دیگر که وضعیت بهتر نسبت به کلمبیا دارند مکزیک و شیلی است، زیرا این کشورها از طریق مکانیسم‌های مالی و اعتباری و مشوق‌ها، پذیرش خودروهای الکتریکی را تشویق کرده‌اند. طبق گزارش ILO، هر دو کشور همه سهامداران، از اپراتورها گرفته تا جمع‌آوران کرایه را در فرآیندهای تصمیم‌گیری در مورد طرح‌های برق‌رسانی حمل‌ونقل گنجانده‌اند.