به گزارش آتیه آنلاین و به نقل از نشریه اسپانیایی EL PAIS؛ بازیکنان بینگو در مرکز بازنشستگی بوئنوس آیرس، با دستان لرزان، دکمه‌هایی را که به عنوان نشانگر استفاده می‌کنند، روی کارت‌های خود قرار می‌دهند. کانتینرهای کوچک پول، سکه‌ها و اسکناس‌های مچاله شده کم ارزش خود را در دست نگه داشته‌اند. پول کمی که به نظر می‌رسد این بینگو بازهای پیر هر روز کمتر می‌توانند با آن خرید کنند.

این بازی دو بار در هفته شور و شوق را در چشمان بازنشستگان به ارمغان می‌آورد. افرادی که در مرکز تفریحی و خدمات محله‌های طبقه متوسط پایتخت آرژانتین بینگو بازی می‌کنند همگی بالای ۸۰ سال سن دارند. مردان و زنان شرکت‌کننده در موقعیتی قرار دارند که قبل از بازنشستگی برای آنها غیرقابل تصور بود.

«نجنودل» یک زن بازنشسته ۸۵ ساله است، او می‌گوید: «این مرکز محل تجمع افراد طبقه متوسط است. ما از بسیاری کارهایی که قبلا انجام می‌دادیم محروم شده‌ایم» و به آرامی اضافه می‌کند: «من کاری کردم که هرگز در زندگی‌ام انجام نداده بودم؛ داروی رایگان درخواست کردم ... هیچ کار دیگری نمی‌توانستم بکنم».

موسسه ملی آمار و سرشماری آرژانتین روز جمعه اعلام کرد که تورم ماهانه در ماه مارس ۷.۷ درصد بود. میزانی که از ۶.۵ درصد در همان ماه در سال پیش افزایش یافته است. تحلیلگران پیش‌بینی می‌کنند که تورم سالانه (معیاری که معمولاً در سطح بین‌المللی استفاده می‌شود) در سال ۲۰۲۳ به ۱۱۰ درصد خواهد رسید که یکی از بالاترین نرخ‌ها در جهان به حساب می‌آید.

گابریلا سروتی، سخنگوی دولت در شبکه‌های اجتماعی درباره این مسئله اظهارنظر کرد و نوشت: «اعدادی که امروز می‌بینیم نشان‌دهنده بدترین لحظه تأثیر جنگ (در اوکراین) بر قیمت‌های بین‌المللی و بدترین خشکسالی در تاریخ برای آرژانتین است. ما می‌دانیم این وضعیت به ما آسیب می‌زند، ما را مشغول می‌کند و بر زندگی روزمره و هر خانواده تأثیر می‌گذارد».

این تأثیر به‌ویژه بر بازنشستگان آرژانتینی ویرانگر بوده است، افرادی که ۸۵ درصد از آنها به طور متوسط ۵۸۵۰۰ پزو در ماه، معادل ۲۶۵ دلار، مستمری دولتی دریافت می‌کنند. درآمدی که به سختی یک سوم هزینه‌های غذا، دارو و اجاره آنها را پوشش می‌دهد.

مرد ۸۵ ساله و بازنشسته دیگری می‌گوید: «من حتی نمی‌توانم کرایه خانه و هزینه‌های روزانه خدماتم را پرداخت کنم و تازه مجبورم غذا هم بخورم.» او در حالی که مشغول بینگو بود ادامه می‌دهد: «من دو فرزند دارم که یک بسته کوچک پول برای من می‌آورند. اما این باعث می‌شود که من نه شرمنده، بلکه ناراحت شوم، چرا که ما سال‌ها کار کرده‌ایم تا این اوضاع پیش نیاید».

آرژانتین دارای یکی از پیشرفته‌ترین سیستم‌های بازنشستگی در آمریکای جنوبی بود که مستمری‌های بازنشستگی آن بر اساس فرمول تحرک دستمزدها و مالیات‌های جمع‌آوری شده افزایش می‌یافت. بین ژانویه ۲۰۲۲ و مارس ۲۰۲۳، حقوق بازنشستگی ۷۲.۵٪ افزایش یافت اما در همان دوره قیمت‌ها بیش از ۱۰۰ درصد افزایش یافت. طبق مطالعه شرکت مشاوره آرژانتینی فوکوس مارکت، اکنون، پس از سال‌ها تورم بالا، حداقل حقوق بازنشستگی آرژانتین با سنجش دلار آمریکا یکی از پایین‌ترین حقوق‌های بازنشستگی در منطقه است، درست یک پله بالاتر از ونزوئلا.

حداقل حقوق بازنشستگی حتی برای نیازهای اولیه هم کافی نیست. مرسدس ویلافانی ۸۰ ساله و بازنشسته بحران آرژانتین را اینطور توصیف می‌کند: «وقتی ما بازنشستگان به خرید می‌رویم، کیلویی غذا نمی‌خوریم. ما غداها دانه‌ای می‌خریم؛ یک پیاز، یک سیب زمینی. ما هرگز آنقدر پول نداریم که به یک کیلوگرم برسیم... در حال حاضر هیچ امیدی وجود ندارد».

برای جبران بخشی از کاهش قدرت خرید ناشی از تورم، رئیس جمهور آلبرتو فرناندز دستور داد تا ماهانه ۱۵۰۰۰ پزو (۶۷ دلار) به بازنشستگانی که حقوق پایینی داشتند اضافه شود، اما کارشناسان می‌گویند این مقدار کافی نیست.

گزارش‌ها از منابع دولتی و رسمی حاکی از آن است که در ابتدای ماه آوریل برای شهروندان سالخورده نیازهای اولیه اجاره، دارو و غذا برای هر یک نفر ۲۰۲۰۶۴ پزو در ماه یا ۹۱۴ دلار بوده است که نسبت به شش ماه قبل ۳۳ درصد افزایش را نشان می‌دهد.

یوجنیو سمینو، رئیس آژانس ombudsman که مسئول دفاع از حقوق شهروندان سالخورده است، می‌گوید: «ما در وضعیت یک بحران انسانی در این بخش هستیم. اکنون بازنشسته باید بین مصرف دارو یا عدم مصرف دارو، خوردن یا نخوردن یکی را انتخاب کند». وی معتقد است که هرچند عواقب این بحران همیشه از نظر اجتماعی قابل مشاهده نیستند اما این یک بحران واقعی است. سمینو دراین‌باره می‌گوید: «من ۴۰ سال است که مطالعات سالخوردگی انجام می‌دهم و به عنوان مثال هرگز ندیده‌ام که داروها طبق نسخه مصرف نشوند، بلکه با توان خرید بازنشسته مصرف شود. این بدان معناست که درمان‌ها خنثی هستند و هیچ نوع نتیجه مثبتی ندارند».

شب فرا می‌رسد و بینگو تمام می‌شود. بازنشستگان شروع به خروج از مرکز می‌کنند و به خانه می‌روند تا با واقعیت تلخ سال‌های آخر زندگی خود مقابله کنند؛ واقعیتی که هرگز پیش‌بینی نمی‌کردند.

«نجنودل» در حال خروج می‌گوید: «امروز روز خوبی بود. اما می‌دانم وقتی به خانه برسم همه چیز مثل قبل خواهد بود. امیدوارم این وضعیت تغییر کند، باید تغییر کند. دوست دارم امید داشته باشم، اما وقتی این اتفاق بیفتد دیگر در این حوالی نخواهم بود».